Joanna Jodełka w swojej powieści „Wariatka” pod płaszczykiem kryminalnej intrygi przekazuje nam dobrze napisaną powieść psychologiczną. Morderstwa, intrygi i szalone tempo akcji wydają się być tylko tłem dla rozważań dotyczących zawiłości psychiki i wpływu emocji na postrzeganie wydarzeń.

Od dawna w mediach i literaturze serwowany jest nam obraz chorób psychicznych i ich leczenia okrojony z części faktów. Oddziały psychiatryczne są w rzeczywistości czymś innym niż miejscem gdzie w ciszy i spokoju wszyscy odzyskują pełnię zdrowia psychicznego. Joanna Jodełka pokazuje te krzyki, ból i ludzi otumanionych lekami, którzy mogą jedynie złagodzić objawy chorób, które ich dotknęły, ale nigdy wyleczyć do końca.  Te huśtawki nastrojów, myśli samobójcze, akty samookaleczenia, na oddziałach mają miejsce sceny jak z horrorów i wcale nie są wyreżyserowane. Tu scenariusze piszą łączenia nerwowe…

Główną bohaterką „Wariatka” jest Joanna, pisarka i to właśnie jej nigdy wcześniej niewydana debiutancka powieść stała się siłą napędową wydarzeń. Poznajemy Joannę gdy przebywa w szpitalu psychiatrycznym po śmierci męża, sama opowiada: „Szukałam śmierci, by przestać czuć ten ból. Ból niczego…” Pewnego dnia młody człowiek, który ją odwiedza przynosi wydaną powieść, ale z prawdziwymi nazwiskami bohaterów. Powieść, którą napisała na podstawie sprawy kryminalnej, prowadzonej przez pewną bardzo przebojową panią prokurator.  Niestety wykorzystanie prawdziwych wydarzeń dotyczących zaginięcia Justyny Lenart, zapoczątkowało ciąg wypadków, który zdaje się ciągnąć Joannę na dno. Gdy jeszcze dodatkowo ktoś postanawia ją zabić jeszcze w szpitalu, nasza bohaterka podejmuje decyzję o jak najszybszym stworzeniu pozorów powrotu do zdrowia. Czy na wolności uda jej się rozwiązać zagadkę i odsunąć od siebie widmo śmierci?

Czy śmierć męża i bardzo duża presja otoczenia zmieniły Joannę diametralnie, czy może ten mrok tkwił już w niej wcześniej, gdy wyciągała informacje od pani prokurator? Z każdą stroną przekonywałam się, że postrzeganie otaczającego świata, może zdeterminować kolejne wydarzenia. Akcja powieści pędzi niesamowicie, ale cały czas miałam wrażenie, że uderza mnie najbardziej samotność Joanny. Bo gdzie podziali się ludzie, którzy mogli jej pomóc gdy był jeszcze na to czas? Jodełka pozostawia czytelnika z tysiącami pytań i poczuciem niesprawiedliwości…

 „Już Talleyrand powiedział, że język wymyślono po to, by ludzie mogli ukrywać swoje myśli…” to właśnie bohaterka powieści pokazuje jak mocno przylgnęła do niej ta potrzeba ukrywania przed innymi swoich odczuć, myśli i zamiarów. Joanna odczuwa w swojej depresji po śmierci męża znieczulenie bolesne, które jest bardzo ciężkie do wytłumaczenia osobie, której ten problem nie dotknął. Zasłaniając się fachowym słownictwem pozwala nam poznać problemy, które tak często są przemilczane w naszym społeczeństwie. Samotność, depresja, przeróżne stany psychiczne, których nazw nawet większość z nas nie zna. Wszystko to dotyka rzeszy osób, ale czy ukrycie symptomów nie jest czasem lepsze niż leczenie? Jodełka pokazuje mroczną stronę psychiatrii, ze szpikowaniem pacjenta kolejnymi lekami i narzucaniem określonej terapii. Tytułowa Wariatka sprzeciwia się całemu światu, wszędzie węszy spisek i ma chyba manię prześladowczą, ale mam wrażenie że postawienie jej w opozycji do rzeczywistości bez niczyjej pomocy jest tylko kreacją na potrzeby powieści.

Powieść „Wariatka” jest bardzo gorzkim obrazem osobowości zafiksowanej na pewnej idei. Składamy obraz wydarzeń z historii, którą redaguje bohaterka, po raz kolejny próbując rozwikłać zagadkę towarzyszącą jej od paru lat. Czy ktokolwiek uwierzy kobiecie, która przeszła leczenie psychiatryczne i manipuluje ludźmi wokół by pozyskać jak najwięcej dla siebie? Czy jej zachowanie nie przekreśli dobra, które gdzieś jeszcze w niej tkwi? Zdecydowanie warto sięgnąć po „Wariatkę” choćby po to, by się przekonać ile prawdy jest ukryte w emocjach i jak bardzo perspektywa może determinować nasze osądy.

Tytuł: Wariatka

Autor: Joanna Jodełka

Wydawnictwo: Świat Książki

Ilość stron: 288

Data wydania: 2 marca 2016